Ghauzul Azam Shaikh Syed Muhiyyuddeen Abdul Quadir Jeelani

 Piran ne Peer Ghaus ul Azam Dastageer, Radiallahu anhu, the Great defender and the leader of the saints was born in jeelan, Persia Iran, in 470 Hijri, ( 1077 AD ). He was of pious parents of Hassani lineage. He was Syed from both, the father as well as the mother side. His father Syed Abu Saleh, was an illustrious and God fearing man. Once he was engrossed in meditation by the bank of a river he saw an apple floating down the river. He picked it up and ate it. It struck to him that he ate the apple without paying for it so he set out in search of the owner on the bank of the river and at last reached the owner of the orchard; Abdullah Somai, whom he requested to tell him the price of the apple. Abdullah Somai replied that it was an expensive thing. Syed Abu Saleh replied that he had not much by way of worldly material, yet he could serve him for its compensation.

Abdullah Somai then asked him to work for a year in the orchard. In the course of time the duration was extended several times. In the end Abdullah Somai admitted that he had served him in excess of the price and desired to reward him. Abu Saleh hesitated in accepting it but when Abdullah Somai persisted, he relented. He said he had a daughter, blind of eyes, handicapped of hands and feet and wanted to give her in marriage to him. In this way Abdullah Somai got his daughter, Syeda Fatima, married to him. To his astonishment, Abu Saleh found her wondrously beautiful and wholesome. He complained to his father in law that he found her exactly the opposite to what he had described her. Abdullah Somai insisted on the truthfulness of his statement, and said. she was blind because she had not seen a man who could marry her. She was mute because she had not uttered a word repugnant to the Shari'aa. She was deaf because she had not heard anything inconsistent with the Shari'aa. She was handicapped of hand and feet because she had never moved in the direction of evil.

The great man died soon after the marrige and the little orphan was reared up by his mother and under the benevolent care of his grand father, Abdullah Somai.

Childhood: During infancy he never sucked milk during the day and had it after it was dark. When hungry he never cried like other children but remained composed in the cradle. As he was an orphan his initial education started under the supervision of his mother. Having completed, his primary education he sought his mother's permission to go to Baghdad for higher education. His mother was old still she allowed him to go and thus he set out to Baghdad in the year 488 Hijri.

Some chroniclers say he was 14 when he set out to Baghdad. His mother sewed 40 gold Dinars ( coins ) in his quilt so that he might spend as he needed. The dacoits struck the caravan on the way, and looted all the travelers of their belongings and wealth. They asked him what he had. He replied that he had 40 gold Dinars ( coin ). The dacoits took his reply as a joke and took him to their cheiftain. The Chief of the dacoits asked him the same question and he again replied that he had 40 gold coins on him. He demanded that he should be shown the Dinars as there was no appaent trace. Abdul Quader tore away the quilt and produced the Dinars to the Chief. He was surprised and impressed and asked him why he had given the hidden Dinars. He could have kept them and the dacoits could have never known about them. The boy replied that he was travelling to Baghdad to receive education and his mother had instructed him to speak the truth always and so he had done it. This left the Chief with a deep effect, and he gave up his profession of looting.

Higher Education: He received lessons on Islamic Jurisprudence form Abu Saeed Makhzoomi, Tradition from Abu Bakr bin Muzaffar, and Commentary from the renowned Commentator, Abu Muhammad Jafar. Having thus qualified he engaged himself in the field of teaching.

Teaching: He became a teacher and took to teaching in the seminary of his teacher, Qazi Abu-Said-Mubarak. Soon he became popular with his pupils. His fame spread far and nears. Pupils flocked to him. In the morning he taught on Tradition and Commentary, and in the afternoon he held discourse on mysticism, and the virtues of the Holy Qur'an. The number of students grown so much that the seminary could no more hold them. He, therefore, decided to extend the premises of the seminary. The students and the people willingly came forward with their whole hearted contributions, and the construction started. The campus buildings were ready in 528 Hijri and thereafter it became known as Madarsa-e Quadriya.

Judicial Sentences and Ermons: The Shaikh ( The Great Defender ), besides teaching engaged himself in Judicial Sentences and Sermons in the service of the Religion; delivered his sermons three times a week. His oratory drew multitude of crowds, which sometimes exceeded sixty or seventy thousand in bare numbers.

Truthfulness & Fearlessness: The Shaikh was truthful and fearless. The Caliph Al-Muqtazi once appointed Ibn-e Marjam the Qazi. Ibn-e Marjam was known for his cruelties. The people were panicked, and approached the Sheikh. He addressed the Caliph from the pulpit that he had posted a man as a Qazi who was extremely cruel. When he reached before his Creator on the last day what excuse he would put forward for appointing him. God is merciful and find to the people. The Caliph trembled and at once sacked Ibne Marjam form the post.

Generosity: Whatever Presents, valuables his followers or disciples offered him he distributed them among the poor and the needy and gave precedence to other's needs to this own. None returned empty handed from his gate. He was therefore, called leader of the saints, the Helper, the Great defender, and Darling of God. God filled his heart with profound love for the poor, the needy, and the helpless.

Propagation of Islam: He propagated Islam through his writings and speeches and remained aloof from the government and politics. He, therefore, ruled over the hearts of the people. The kings were envious of him. Not only did he propagate Islam through pen and word of mouth but saved also the Muslims from complete extinction. The world so remembers him with the little, Mohyyuddin, the life-giver.

Death: He busied himself for forty years in the service of the Faith from 521 to 561 Hijri During this period hundreds embarrassed Islam because of him and organized several teams to go abroad for the purpose. He came to India in 1128 AD. And stayed at Multan.

His Qadriya order still exists through out India. He died 11, Rabi ul awwal, 561 Hijri ( 1168 AD ), at the age of 91. His shrine is in the Bughdad, Iraq.

His Sayings:
o- Knowledge is useless without action.

o- Be a doer and not an illiterate deliberately. One who knows and acts accordingly is a viceroy of Allah.

o- Allah is such a name that eases every difficulty and relieves of all kind of worries and grieves and this is a great name.

o- Whoever keeps Allah his friend, he is under His protection and passes his life under His benign benevolence.

o- Beggar is the one who perpetually engages himself in the prayer and in contemplation. He is truthful, capacious, and courageous. He regards his 'self' the meanest; what he does not know, tries to know; teaches the ignorant, and advises the careless.

o- The faithful is one, who seeks lawful living, and is not a fatalist. If succeeds in getting a job, he shall get lawful living and compensation for search of a living.

o- For patience he said; the faithful perseveres in difficulty and distress and does not forsake the Shairah; submits to the will of Allah; is not perturbed from poverty and grief but remains composed, patient, and thankful.

o- The patience of a beggar as against the thankfulness of a rich man, and the beggar's thankfulness as against the rich man's patience is larger.

o- The war of the inner is better than that of the outer.

o- Don't complain of Allah's slave ( men ).

o-Think great so long as you live.

Books:
He was a great speaker, lecturer and writer of his time. He wrote books of immense depth on the subjects he wrote in the defense and service of Islam.

1- Ghansat ul Tal-e been, is on the orders from the Tradition.

2- Mansharah ul Ghaib ( Revelation of the Unseen )deals with mysticism.

3- Fateh Rabbani is the collection of his sermons and addresses.

4- Maktoob-e Subhani comprises of his letters.

In poetry he wrote fourteen moving odes in Persian which is a great work

A dervish is a friend of God and a friend of a friend is a friend. So why not be a friend of a dervish? 

கௌதுல் அஃலம் ரலியல்லாஹு அன்ஹு.

    ஈரான் நாட்டில் ஜீலான் நகரின் அண்மையில் நீப் என்ற சிற்றூரில் ஹிஜ்ரி 470 ரமலான் பிறை 1 திங்கட்கிழமை இரவு (கி.பி.1078,மார்ச்19) அன்று பிறந்த இவர்களின் தந்தைபெயர் ஸெய்யித் அபூ ஸாலிஹ் இப்னு மூஸா. தாயார் பெயர் பாத்திமா. தந்தை இமாம் ஹஸன் ரலியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் வழியிலும், தாயார் இமாம் ஹுஸைன் ரலியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் வழியிலும் வந்தவர்கள். தம்முடைய 60வது வயதில் அவர்களுடைய அன்னை அவர்களை ஈன்றனர். பிறந்த அன்று ரமலான் முதல்பிறையாக இருந்ததால், குழந்தை பால் அருந்தவில்லை.அதைக் கொண்டே அன்று ரமலான் பிறை 1 என்று மக்கள் அறிந்து கொண்டனர். இளமையில் தந்தையை இழந்த இவர்கள,; பாட்டனார் ஸெய்யித் அப்துல்லாஹ் ஸெளமயீயால் வளர்க்கப்பட்டார்கள். கல்லியில் முதன்மையாக திகழ்ந்தார்கள். தங்கள் 18வது வயதில் அன்னை ஆசியுடன் உயர்கல்வி கற்க பகுதாது சென்றனர்.

      அப்போது, 40 பொற்காசுகளை இவர்கள் சட்டைப் பையில் மறைத்து தை;து வைத்து, 'எக்காலமும் பொய்யுரைக்க கூடாது' என்று கூறி ஒரு வணிகக் கூட்டத்தாருடன் பகுதாது செல்ல   தாயார் வழி அனுப்பி வைத்தனர். வழியில் ஹமதான் அருகே செல்லும்போது இவர்கள் கூட்டத்தை ஒரு கள்வர் கூட்டத்தினர் தாக்கினர். அதில் ஒருவன் இவர்களைப் பார்த்து, 'உம்மிடம் என்ன உள்ளது?' என்று கேட்க, 'நாற்பது பொற்காசுகள் என் சட்டையின் விலாப்பறத்தில் வைத்து தைக்கப்பட்டுள்ளன' என்று இவர்கள் சொன்னார்கள். பின்னர் அதை சோதித்தபின் தெரிந்து கொண்ட கள்வர்கள் இவர்களின் நேர்மையைக் கண்டு நேர்வழி பெற்று கள்ளத் தொழிலை விட்டொழித்து, இறைவணக்கங்களில் ஈடுபட்டு இறைநேசர்களாயினர்.

     பகுதாதை சென்றடைந்த இவர்கள், அங்கு நிஜாமிய்யா கல்லூரியல் சேர்ந்து அபூ ஜக்கரிய்யா யஹ்யா தப்ரேஸிடம் கல்வி கற்றனர். தம் கையிலுள்ள பணம் செலவழிந்து முடிந்ததும், மிக வறுமையுடன் ஏழாண்டு காலம் கல்வி கற்றனா. ஹம்மாது என்ற பெரியாரிடம் ஆத்மீக அனுபவம் பெற்றனர். பின்னர் மக்கா சென்று ஹஜ் செய்தனர். பின்னர் மதீனா சென்று தம் பாட்டனாரின் அடக்கவிடத்தை தரிசித்தனர்.

    பின்னர் ஈராக் காடுகளில் உள்ள கர்க் என்ற இடத்தில் அமர்ந்து கடும் தவம் செய்தனர். சிலசமயம் அங்குமிங்கும் தம்மை மறந்த நிலையில் ஓடுவார்கள். சில சமயம் களைப்புற்று பிணம் போல் கிடப்பார்கள். மக்கள் இவர்கள் இறந்துவிட்டார்கள் என்றெண்ணி அடக்குவதற்கு குளிப்பாட்டத் துவங்கும்போது இவர்கள் உணர்வு பெற்று எழுவார்கள். பிறகு ஒரு பாழடைந்த போட்டையில் பதினோர் ஆண்டுகள் கடுந்தவம் செய்தனர். எனவே அக் கோட்டைக்கு 'ஃபுரூஜுல் அஜமி'(அரபியல்லாதார் கோட்டை) என்ற பெயர் வந்தது.

   இங்கு இவர்கள் இரவு செய்த உளுவுடன் சுபுஹுத் தொழும் வழக்கமுடையவர்களாகவும், ஒற்றைக் காலில் நின்று திருக் குர்ஆன் முழுவதையும் ஓதி கிழக்கு வெளுக்கும்வரை தொழும் வழக்கமுடையவர்களாகவும் இருந்தனர்.

  இச்சமயத்தில் இவர்கள் பகுதாது வரும்போது நோய்வாய்பட்ட வயோதிகர் ஒருவர் கானகத்தின் நடுவே கிடந்து, 'என்னை தூக்கி நிறுத்தும்' என்று கூறினர். அவ்விதமே இவர்கள் செய்ய, அவர் இளமை எழிலுடன் காட்சி வழங்கி, 'நான் இஸ்லாம் எனும் மார்க்கமாகும். நீர் அதனை உயிர்ப்பித்தவராவீர்' என்று கூறி மறைந்தார்.

    இதன்பின் பகுதாது வந்த இவர்களை மக்கள் 'முஹ்யித்தீன்' என்று அழைத்து மார்க்கத்தை புத்துயிர் செய்யும் பணியை செய்ய வேண்டினர். பகுதாதில் பாபுல் அஸஜ் என்ற இடத்தில் கல்லூரி நிறுவி கல்வி போதித்து வந்த ஷைகு அபூ ஸயீத் முகர்ரமியிடம் ஆத்மீக மாணவராகி, கிர்கா அணிவிக்கப்பட்டு அவர்களின் கலீபாவாக திகழ்ந்தனர்.

    அதன்பின் நாயகம் ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்கள் கனவில் சொன்னதற்கேற்ப, தங்களின் இஸ்லாமியப் பிரச்சாரத்தை துவக்கினார்கள். இவர்களின் பேருரைகளை கேட்பதற்கு ஒருமுறை 70000 போகளுக்கு மேல் வந்து இருந்தனர். இரவில் நடக்கும் கூட்டங்களுக்கு மக்கள் பகலிலேயே முண்டியடித்து இடம் பிடித்தனர். வாரம் மும்முறை இவர்கள் பேருரை நிகழ்த்தினார்கள். இவர்கள் பேருரையைக் பேட்டு உணர்ச்சி மேலிட்டு சிலர் இறந்திருக்கிறார்கள். ஹிஜ்ரி 521 முதல் 561 வரை 40 ஆண்டுகள் பேருரை வழங்கினர். இதனால் லட்சோப லட்சம் மக்கள் தங்கள் தவறான வழியைவிட்டு திருந்தினர். தாம் காடுகளில் சென்று துறவறம் மேற்கொள்ளவே விரும்பியதாகவும் ஆனால் இறைவனோ தம்மால் மனித இனத்திற்கு நற்பயன் ஏற்பட விரும்பியதாகவும் கூறினார்கள். இவர்களின் பேருரைகள், 'ஃபுத்தூஹுல் கைப், பத்ஹுர் ரப்பானி என்ற பெயர்களில் வெளிவந்துள்ளன.

    தம்மிடம் இல்லையென்று வருபவர்களுக்கு இல்லையென சொல்லாது வாரி வழங்குவார்கள். மிகுந்த இரக்க குணம் படைத்தவர்களாக இருந்தார்கள். குற்றம்,குறை எவரிடம் காணப் பெற்றாலும் அவர் தெ;தனைப் பெரிய பொறுப்பிலிருந்தாலும் ,அறிவாளியாயிருந்தாலும், பாமரர்களாயிருந்தாலும் அதை கண்டிக்கத் தவறுவதில்லை.

   ஆத்மீக ஞானத்தில் சிறந்து விளங்கிய இவர்கள் மார்க்க சட்டதிட்டங்கள் பற்றிய அறிவிலும் சிறப்புற்று விளங்கினார்கள். ஆன்மீகத்தை பகிரங்கமாக மக்களுக்கு எளிதில் புரியும்வண்ணம் விளக்கியவர்கள் இவர்களே! ஆரம்பத்தில் ஷாஃபி மத்ஹபை பின்பற்றி வந்த இவர்கள் ஹம்பலி மத்ஹபின் நலிவுற்ற நிலை கண்டு அதனை அதற்கு புத்துயிர் ஊட்ட அம் மத்ஹபிற்கு மாறினார்கள்.

   தங்களின் 51ம் வயதில் 4 மனைவியரை மணந்து 27 ஆண்மக்களையும்,22 பெண்மக்களையும் பெற்றெடுத்தனர். இவர்களின் மக்களும் சிறந்த கல்வி அறிவு பெற்று மார்க்க மேதைகளாக திகழ்ந்தார்கள்.

    இவர்கள் மனைவி,மக்களோடு இல்லற வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்த போதிலும், உலக ஆசாபாசம் இல்லாமலேயே இருந்து வந்தனர். இது பற்றி அவர்களிடம் கேட்டபோது, 'எனக்கொரு பிள்ளை பிறந்தால் அதைக் கையிலெடுத்து இது என்னைப் பொறுத்தவரை இறப்பெய்தியதாகும்' என்று கூறி அதுபற்றிய அன்பை உள்ளத்திலிருந்து அப்புறப்படுத்தி விடுவேன். பின்னர் அது இறப்பெய்தினாலும் அதன் காரணமாக எனக்கு அணுவளவும் கவலை ஏற்படாது' என்றனர்.

    நடுத்தர உயரமும், நிதானமான பருமனும் வாய்க்கப்பெற்றிருந்த இவர்களின் உடல் நிறம் சிவப்பு. பெரும்பாலான நாட்களில் நோன்பு நோற்றிருப்பார்கள். இவர்களின் உடையோ மிகவும் எளிமையானது.இவர்களின் முகத்தில் ஒருவித கம்பீரம் இலங்கிக் கொண்டிருக்கும்.அவர்களை ஏறிட்டுப் பார்ப்பவர்கள் திடுக்கிடுவர்.

   இவர்களை இறைவன் கௌதுல் அஃலம் என்றழைத்தான். இவர்களுக்கு 99 திருப்பெயர்கள் உள்ளன.

    ஹிஜ்ரி 559ல் ஒரு நாள் தம் தவச்சாலையில் அமர்ந்திருக்கும்போது, 'என்னுடைய பாதங்கள் வலிமார்களின் தோள் மீது இருக்கும்' என்று கூறினர். அங்கிருந்த இறைநேசர்கள் அனைவரும் தங்கள் தோள்களில் இவர்கள் பாதங்களை வைத்துக் கொண்டனர். இப்பிரகடனத்தை பதாயில் இருந்த செய்யிது அஹ்மது கபீர் ரிபாயி நாயகம் ரலியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் ஞானதிஷ்டியால் விளங்கி, 'இந்த சின்ன அஹ்மதின் தோள் மீதிலும் கௌது நாயகத்தின் பாதங்கள் இருக்கும்' எனக் கூறி தம் தேள்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டனர் என்றும், இவ்வாறே உலகிலுள்ள அனைத்து வலிமார்களும் செய்தார்கள் என்றும் வரலாறு கூறுகிறது.

     தங்கள் வாழ்நாளிலும், மறைவிற்குப்பின்னரும் எண்ணற்ற அற்புதங்களை நிகழ்த்தி கொண்டிருக்கிறார்கள்.

   இறப்பு வேளை நெருங்கியபோது, தம் மக்களை வானவர்களுக்கு இடம்விட்டு அமருமாறு சொல்லி, இரவுபகலாக அரூபிகளுக்கு சலாம் உரைத்துக் கொண்டிருந்தனர். 'அல்லாஹ்' என்ற திக்ரோடு ஹிஜ்ரி 561 ரபீயுல் ஆகிர் பிறை 11 திங்கட் கிழமை (கி.பி.1166 பிப்ரவரி 14) தங்கள் 91வது வயதில் மறைந்தார்கள். இவர்களின் அடக்கவிடம் பகுதாதில் உள்ளது. அதன் மீது சுல்தான் சுலைமான் ஹிஜ்ரி 941 (கி.பி.1535)ல் ஒரு அழகிய கட்டிடம் எழுப்பினார்.